Demokracja. Jakże piękne i kontrowersyjne słowo. Przez jednych nie nawidzone, przez innych ubóstwiane i wyznaczające cele w życiu. Wszystko zależy od człowieka, to system w którym każdy ma swoją szansę, każdy może zostać szefem koropracji o wielomilionowym zysku. Żyć nie umierać. Czy Tereska miała swoją szansę?
Tereska była dobrym dzieckiem. Śpiewała w chórze, chciała zostać projektantką mody i co najważniejsze - miała talent. Dorastała w Warszawie, na blokowisku. Nie wiem, czy nie powinno się pisać tego z dużej litery. To przecież prawie państwo w państwie, żądzące się własnymi prawami. Tereska szanowała swoich rodziców, chyba kochała ich. Chodziła do szkoły, do technikum krawieckiego. Poznała nowe koleżanki, poznała świat w którym do tej pory nieświadomie żyła. Co mogła zrobić bez praktycznie żadnej podpory ze strony rodziców, ze strony całego świata? Broniła się, nie chciała, nie rozumiała. Uległa. Jak wiele przed nią i jak jeszcze więcej prawdopodobnie po niej. Jednak do końca broniła tej pielęgnowanej w głębi serca róży, może miłości, może marzeń, może po prostu resztek tego prawdziwego, pięknego człowieczeństwa. Co? JAK JĄ WZIĄŁ? Nie, było pięknie i romantycznie, musiało być. Cześć Teresce. Obrończyni wszystkiego w co wierzę i co kocham. Dziękuje ci.