Zobaczyłam "Tereske" dopiero dzisiaj i - po pierwsze, o dziwo, jestem mniej zdołowana niż się spodziewałam. Dziwne moze, ale dla mnie w tym filmie jest jakaś nadzieja - bo jest wyraźnie pokazane, że Teresce można by pomóc, że w niej jest wrażliwość i ciepło, a jej największym problemem jest to, że znalazła niewłaściwy autorytet. Że zaimponowała jej Renata. I właśnie rozczarowanie Renatą, odkrycie kradzieży, zdrady przez najbliższą przyjaciółkę i przewodniczkę życiową doprowadza ją do rozpaczy - miałam wrażenie, że w większym stopniu niż gwałt. Bo ten gwałt jest też konsekwencją "przyjaźni" z Renatą, Renata jest również pośrednio temu winna.

Poza tym przez cały czas nie byłam w stanie pozbyć się skojarzeń z "Panną Nikt" (książką i filmem) - to jest podobna historia, tylko zrobiona w sposób bardziej realistyczny. Ale na dobrą sprawę i tu, i tu chodzi o zagubioną dziewczynę, która bezkrytycznie przyjmuje autorytet osób, które jej imponują.

A jeśli chodzi o komentarze, to najbardziej dziwi mnie podkreślanie, jak bardzo "polski" jest ten film - podczas gdy dla mnie on jest niezwykle uniwersalny. My mamy blokowiska, inni mają slumsy, barrios czy favelas. I taka historia mogła się zdarzyć wszędzie. Wielkie brawa dla reżysera za to, że tak rewelacyjnie ją opowiedział. Cisza i bezruch na dosc pelnej sali po skończonym seansie były niesamowite, moim zdaniem taka reakcja - dosc powszechna, sądząc z postów - najdobitniej swiadczy o klasie tego filmu, o jego prawdziwosci.